Een rustige namiddagwandeling langs de Vlasrotersroute, lus 1, bracht me in februari 2024 opnieuw naar een plek waar natuur en stilte elkaar mooi vinden.
Het licht speelde die dag voortdurend verstoppertje: zachte zonnestralen wisselden af met donkere wolkenpartijen, waardoor het landschap elke paar minuten een andere sfeer kreeg.
De route leidde me langs water, velden en oude bomenrijen. Op sommige momenten lag het water spiegelglad en weerspiegelde het de lucht als een schilderij; op andere momenten was het net alsof de wolken elk moment konden openscheuren. Die afwisseling maakte de wandeling boeiend — geen enkel uitzicht voelde hetzelfde.
Onderweg kwam ik stille landschappen tegen: verlaten velden, winterse bomen en plekken waar je even stilstaat zonder te weten waarom. Zelfs een korte regenbui kon die rust niet verstoren. Integendeel, de druppels gaven het geheel net dat beetje extra sfeer.
Na een paar uur liep de route langzaam weer richting het einde. De lucht werd zwaarder, de wolken donkerder, maar de wandeling bleef mooi tot de laatste stap.
De Vlasrotersroute blijft een plek waar je je hoofd leeg kunt maken en gewoon kunt genieten van wat er onderweg voorbij komt.
