De herfst heeft iets bijzonders: kleuren die stiller worden, licht dat zachter valt en kleine details die pas zichtbaar worden wanneer je zelf vertraagt.
Onlangs trok ik het bos in met maar één doel: helemaal laag gaan, dichter bij de grond, dichter bij wat je anders voorbijloopt.
Tussen het mos, de bladeren en het vochtige hout verschenen de kleine wereldjes van paddenstoelen — fragiel, verborgen en toch vol karakter. Door mijn lens werden ze even groot als het bos zelf.
Het was een wandeling zonder haast, waar ik meer tijd doorbracht op mijn knieën dan op mijn voeten. Soms is dat voldoende om een stukje magie te vinden.
Zin om zelf herinneringen vast te laten leggen tijdens een wandeling of op een bijzondere plek die iets voor je betekent? Laat gerust iets weten.